Ποιήματα του Φίλιπ Λάρκιν μεταφρασμένα στα ελληνικά
Ο
Philip
Larkin είναι διάσημος Άγγλος ποιητής που διετέλεσε ποιητής
της αγγλικής αυλής (poet laureate). Ο πιο αγαπημένος ποιητής
της γενιάς του. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη και
εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Πανεπιστήμιο του Hull. Ανάμεσα
στα πάμπολλα βραβεία με τα οποία τιμήθηκε συμπεριλαμβάνεται
το Χρυσό Μετάλλιο Ποίησης της Βασίλισσας της Βρετανίας και
το βραβείο W.H. Smith.
The
mower
The mower
stalled, twice; kneeling, I found
A hedgehog jammed up against the blades,
Killed. It had been in the long grass.
I had seen it before, and even fed it, once.
Now I had mauled its unobtrusive world
Unmendably. Burial was no help:
Next morning I got up and it did not.
The first day after a death, the new absence
Is always the same; we should be careful
Of each other, we should be kind
While there is still time.
Το χλοοκοπτικό
Tο χλοοκοπτικό σταμάτησε, δύο φορές
Σκύβοντας, βρήκα ένα σκαντζόχοιρο να 'χει φράξει τις λεπίδες
Δολοφονημένο. Την είχε αράξει στο ψηλό γρασίδι.
Τον είχα ξαναδεί, τον είχα κιόλας ταΐσει μια φορά.
Τώρα, είχα καταστρέψει το διακριτικό του κόσμο
Ανεπανόρθωτα. Η ταφή δεν βοήθησε καθόλου
Το επόμενο πρωί, όταν εγώ σηκώθηκα, αυτός εκεί στο χώμα.
Την πρώτη μετά του θανάτου μέρα, η νέα απουσία,
Έχει πάντα την ίδια γεύση.
Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί
Ο ένας με τον άλλο, θα πρέπει να είμαστε καλοί
Όσο υπάρχει ακόμη καιρός.
Skin
Obedient daily dress,
You cannot always keep
That unfakable young surface.
You must learn your lines—
Anger, amusement, sleep;
Those few forbidding signs
Of the continuous coarse
Sand-laden wind, time;
You must thicken, work loose Into an old bag
Carrying a soiled name.
Parch then; be roughened; sag;
And pardon me, that
I Could find, when you were new,
No brash festivity
To wear you at, such as
Clothes are entitled to
Till the fashion changes.
Επιδερμίδα
Πειθήνια καθημερινή ενδυμασία
Είναι αδύνατο να διατηρήσεις αιωνίως
Την απαράμιλλη νεανική σου υφή
Πρέπει ν' αποτυπώσεις στις γραμμές σου
Το θυμό, τον ύπνο, το χαροκόπι·
Τα λιγοστά ανεπιθύμητα σημάδια
Αυτής της ακατάπαυστης
Ανεμοθύελλας που λέγεται χρόνος·
Πρέπει να παχύνεις και ν' ανοίξεις
Να μαραγκιάσεις, να σκληρύνεις και να σακουλιάσεις
Σαν ένα παλιό τσουβάλι
Με ξεθωριασμένη ετικέτα
Και να με συγχωρείς, που
Σαν ήσουν νέα, δεν μπόρεσα να βρω
Κάποιο γλέντι τρικούβερτο
Να σε φορέσω,
Όπως στα ρούχα επιτρέπεται
Μέχρι ν' αλλάξει η μόδα.
Beyond all this, the wish to be alone
However the sky grows dark with invitation-cards
However we follow the printed directions of sex
However the family is photographed under the flagstaff—
Beyond all this, the wish to be alone
Beneath it all desire of oblivion runs
Despite the artful tensions of the calendar,
The life insurance, the tabled fertility rites,
The costly aversion of the eyes from death—
Beneath it all desire of oblivion runs.
Επιθυμίες
Πέρα απ' όλα αυτά, η επιθυμία τού να είσαι μόνος:
Άσχετα με το πόσο σκοτεινιάζει ο ουρανός με προσκλητήριες
κάρτες
Άσχετα με το πόσο ακολουθούμε τις εγχάρακτες οδηγίες του σεξ
Άσχετα με το πόσο η οικογένεια φωτογραφίζεται κάτω από τη
σημαία –
Πέρα απ' όλα αυτά, η επιθυμία τού να είσαι μόνος.
Κάτω απ' όλα αυτά, υφέρπει της λησμονιάς η επιθυμία:
Παρ' όλες τις απατηλές εντάσεις του ημερολογίου
Την ασφάλεια ζωής, τις δημοσιοποιημένες ιεροτελεστίες της
γονιμότητας
Την επισφαλή αποστροφή τού νου από το θάνατο –
Κάτω απ' όλα αυτά, υφέρπει της λησμονιάς η επιθυμία.
Talking in Bed
Talking in bed ought to be easiest,
Lying together there goes back so far,
An emblem of two people being honest.
Yet more and more time passes silently.
Outside, the wind's incomplete unrest
Builds and disperses clouds about the sky,
And dark towns heap up on the horizon.
None of this cares for us.
Nothing shows why
At this unique distance from isolation
It becomes still more difficult to find
Words at once true and kind,
Or not untrue and not unkind.
Η συζήτηση στο κρεβάτι
Η συζήτηση στο κρεβάτι θα 'πρεπε να 'ταν απλούστερη
Μα να ξαπλώνεις μαζί έχει ρίζες βαθιές:
Έμβλημα ειλικρίνειας μεταξύ δυο ανθρώπων.
Ωστόσο όλο και περισσότερος χρόνος φεύγει σιωπηλά.
Ενώ έξω, του ανέμου η ατελής πνοή,
Διασκορπίζει τα σύννεφα στους αιθέρες
Και πόλεις σκοτεινές στοιβάζονται στον ορίζοντα.
Τίποτα απ' όλα αυτά δε νοιάζεται για μας
Τίποτα τώρα δεν μας λέει γιατί
Σ' αυτήν τη μοναδική απόσταση από τη μοναξιά
Γίνεται ακόμα πιο δύσκολο
Να βρει κανείς λέξεις συνάμα αληθινές κι ευγενικές
Ή έστω μη αναληθείς και μη αγενείς.
I have started to say
I have started to say
"A quarter of a century"
Or "thirty years back"
About my own life.
It makes me breathless
It's like falling and recovering
In huge gesturing loops
Through an empty sky.
All that's left to happen
Is some deaths (my own included).
Their order, and their manner,
Remain to be learnt.
Άρχισα να λέω
Άρχισα να λέω
«Πριν ένα τέταρτο του αιώνα»
Ή «πριν τριάντα χρόνια»
Σχετικά με τη ζωή μου.
Με αφήνει με κομμένη την ανάσα.
Είναι σα να πέφτει κανείς
Και να ξανασηκώνεται με αδέξιες κινήσεις,
κάνοντας κύκλους τεράστιους
Σ' έναν άδειο ουρανό.
Το μόνο που απομένει να συμβεί
Είναι ορισμένοι θάνατοι (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου).
Μόνο η σειρά τους και ο τρόπος τους,
Παραμένει ανεξακρίβωτος.
This be the verse
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out of it as early as you can,
And don't have any kids yourself.
Σου γαμάνε τα πρέκια η μαμά και ο μπαμπάς
Ίσως όχι εξεπίτηδες, αλλά ωστόσο εκεί
Να σου κληρονομούν τα ελαττώματά τους
Και να προσθέτουν ακόμα μερικά, για σένα εξαιρετικά.
Αλλά και αυτούς, με τη σειρά τους, κάποιοι τους τα γάμησαν
Κάποιοι ηλίθιοι με παλιομοδίτικα καπέλα και παλτά
Που εναλλάξ γλυκόλογα αντάλλασσαν
Ή ήταν έτοιμοι να βγάλουν ο ένας του άλλου τα μαλλιά.
Ο άνθρωπος παραδίδει μιζέρια στον άνθρωπο
Σαν κρηπίδα του γιαλού προχωράει το κακό
Κάν' τη λαμόγια όσο πιο γρήγορα μπορείς
Και παιδιά να κάνεις μη διανοηθείς.
Aubade
I work all day, and get hald-drunk at night.
Waking at four to soundless dark, I stare.
In time have curtain-edges will grow light.
Till then I see what's really always there:
Unresting death, a whole day nearer now,
Making all thought impossible but how
And where and when I shall myself die.
Arid interrogation: yet the dread
Of dying, and being dead,
Flashes afresh to hold and horrify.
The mind blanks at the glare. Not in remorse—
The good not done, the love not given, time
Torn off unused—nor wretchedly because
An only life can take so long to climb
Clear of its wrong beginnings, and may never;
But at the total emptiness for ever,
The sure extinction that we travel to
And shall be lost in always. Not to be here,
Not to be anywhere, And soon; nothing more terrible, nothing
more true.
This is a special way of being afraid
No trick dispels. Religion used to try,
That vast moth-eaten musical brocade
Created to pretend we never die,
And specious stuff that says No rational being
Can fear a thing it will not feel, not seeing
That this is what we fear—no sight, no sound,
No touch or taste or smell, nothing to think with,
Nothink to love or link with,
The anaesthetic from which none come round.
And so it stays just on the edge of vision,
A small unfocused blur, a standing chill
That slows each impulse down to indecision.
Most things may never happen: this one will,
And realisation of it rages out
In furnace-fear when we are caught without
People or drink. Courage is no good:
It means not scaring others.
Being brave Lets no one off the grave.
Death is no different whined at than withstood.
Slowly light strengthens, and the room takes shape.
It stands plain as a wardrobe, what we know,
Have always known, know that we can't escape,
Yet can't accept. One side will have to go.
Meanwhile telephones crouch, getting ready to ring
In locked-up offices, and all the uncaring
Intricate rented world begins to rouse.
The sky is white as clay, with no sun.
Work has to be done.
Postmen like doctors go from house to house.
Εωθινό
Δουλεύω όλη μέρα και τα κουτσοπίνω το βραδάκι
Ξυπνώ τις τέσσερις στο άηχο σκοτάδι και χαζεύω.
Κάποια στιγμή ο ήλιος θα φανεί στις άκρες τις κουρτίνας.
Μέχρι τότε θωρώ αυτό που ανέκαθεν υπήρχε
Τον θάνατο ακάματο, τώρα μια μέρα ολόκληρη πιο κοντά
Καθιστώντας κάθε άλλη σκέψη αδύνατη
Εκτός από το πού, πότε και πώς εγώ ο ίδιος θα πεθάνω.
Μάταιο ερώτημα. Ωστόσο ο τρόμος
Του να πεθαίνεις και του να είσαι νεκρός
Επιστρέφει για να με ακινητοποιήσει και να με τρομοκρατήσει.
Ο νους αδειάζει στο λογισμό του. Όχι από τύψεις
–Το καλό που δεν έγινε, η αγάπη που δεν δόθηκε, ο χρόνος
που άχρηστα σπαταλήθηκε– ούτε από μιζέρια, καθώς
μία και μόνη ζωή μπορεί να χρειαστεί πολύ καιρό
για να διορθώσει το κακό της ξεκίνημα,
(πράγμα που ίσως ποτέ της να μην καταφέρει)
Αλλά από τη βέβαιη εξάλειψη που σύντομα μας περιμένει
Και στην οποία θα είμαστε αιώνια χαμένοι.
Να μη βρίσκεσαι ούτε εδώ, ούτε πουθενά·
Τίποτα πιο αληθινό, τίποτα πιο τρομερό.
Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο είδος φόβου
Που κανένα τέχνασμα δεν μπορεί να σβήσει
Η θρησκεία προσπάθησε παλιότερα
Αυτός ο αχανής σκοροφαγωμένος θεσμός
Που δημιουργήθηκε για να μας πείσει
Ότι δε θα πεθάνουμε ποτέ
Και να μας καθησυχάσει με σοφίσματα: Κανένα λογικό ον δεν μπορεί να φοβάται κάτι που δεν θα
νοιώσει
Και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι που φοβόμαστε – ούτε
εικόνα, ούτε ήχος,
Αφή, γεύση ή όσφρηση, τίποτα να σκεφτούμε.
Τίποτα ν' αγαπήσουμε ή με το οποίο να δεθούμε,
Το αναισθητικό από το οποίο κανένας δε συνέρχεται.
Έτσι, παραμένει στη γωνία της όρασής μας
Μία μικρή, δυσδιάκριτη μουτζούρα, μια βέβαιη παγωμάρα
Που ανακόπτει κάθε παρόρμηση σε αναποφασιστικότητα.
Τα περισσότερα δε θα συμβούν: το συγκεκριμένο όμως θα συμβεί,
Και η συνειδητοποίησή του ξανάβει τους φόβους μας
όποτε πιανόμαστε δίχως πιοτό ή ανθρώπους.
Ανώφελο το κουράγιο: Δε σημαίνει παρά να μην τρομάζεις τους
άλλους. Το θάρρος
Δε γλίτωσε κανένα από τον τάφο.
Ο θάνατος είναι ο ίδιος και για δειλούς και για γενναίους.
Σιγά-σιγά δυναμώνει το φως και αρχίζει να διαφαίνεται το δωμάτιο
Απλό, σαν ντουλάπα. Αυτό που γνωρίζουμε
Και πάντα γνωρίζαμε, δηλαδή ότι δεν υπάρχει διαφυγή,
Δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε. Από κάτι πρέπει να παραιτηθούμε.
Εντωμεταξύ, τα τηλέφωνα αναμένουν, έτοιμα να χτυπήσουν
Σε κλειδωμένα γραφεία και ολόκληρος ο αδιάφορος
Πολύπλοκος, δανεικός κόσμος, αρχίζει να ξυπνάει.
Ο ουρανός, άσπρος σαν πηλός, ανήλιαγος.
Δουλειά μάς περιμένει.
Οι ταχυδρόμοι, σαν τους γιατρούς, γυρνάνε από σπίτι σε σπίτι.
Poems
by Philip Larkin (1922-1985) 
